Brief aan de Samenleving : Week tegen Discriminatie en Racisme

Voor mijn educatieve project Brief aan de Samenleving (BAS) vraag ik leerlingen van groep 6 tot 8 om brieven te schrijven aan mensen die zij nog nooit gesproken hebben. Om zelf mee te maken hoe dat is, schrijf ik ook brieven in mijn blog. Deze week schreef ik een brief aan Mireille Westfa, over vechten tegen discriminatie en racisme als je er zelf dagelijks mee geconfronteerd wordt.

Beste Mireille,

22 maart 2023

Hey Mireille,

Hoe gaat het met je? Meestal sturen we appjes of spraakberichten, maar een brief is weer eens wat anders! Ik vind dat een goed moment om even terug te blikken: wij kennen elkaar van Facebook. Na berichtgeving over George Floyd in 2020 en ontzettend veel racistische reacties in de comments, was voor mij de maat vol. Ter plekke schreef ik een bericht: wie wil er met mij werken aan educatie om racisme en discriminatie tegen te gaan? Jij reageerde meteen! Inmiddels hebben we uren kletsen en brainstormen achter de rug.

We zijn bijna drie jaar verder sinds die eerste ontmoeting op Facebook en hebben veel samen mogen doen. Bij het ontwikkelen van mijn Leskoffer Kleurrijk heb jij je geleend als ervaringsdeskundige voor mijn lesmateriaal. In een filmpje beantwoordde je vragen over hoe het is om als Nederlander met een andere dan witte huidskleur en anders dan alleen Nederlandse afkomst te leven in Nederland. In 2020 was de roep om dit soort onderwijsprojecten enorm groot. FunX startte (terecht) een petitie om meer onderwijs over racisme en discriminatie scholen in te brengen. Maar zal ik je iets grappigs vertellen? We zijn drie jaar verder, ik heb scholen aangeschreven, culturele instellingen aangeschreven, feedback gehad en verwerkt en nog steeds... Stilte.

In de Week tegen Racisme en Discriminatie leek dit me een perfect voorbeeld om bij stil te staan. Want de wereld staat in brand. Iedereen is tegen iedereen (of zo lijkt het in ieder geval in de media) en nog steeds hoor ik op elke cultuurbijeenkomst: we moeten iets met diversiteit. Maar wat dat dan moet zijn, dat blijft een vaag gegeven. Hoe is dit voor jou?

Met jouw bedrijf Be Ubuntu laat jij mensen van zichzelf houden, juist met een terugblik op wat mensen hebben meegemaakt. Je kijkt daarbij specifiek ook naar dekolonalisatie. Wat zijn de gevolgen van de kolonalisatie lang geleden? Wat voel je daar nu nog van en hoe kun je daarmee omgaan? De reden dat ik dit noem, is a. omdat ik dit een GEWELDIG project vind. Je leert van de geschiedenis en verbind dit met je eigen gevoel en het hier-en-nu. En b, omdat jij eerstehands ziet en meemaakt wat gebrek aan educatie en diversiteit voor gevolgen kan hebben. Ik kan me dus voorstellen dat de eindeloze gesprekken over diversiteit en verandering doorvoeren, maar daar niet echt progressie in zien, heel frustrerend is.

Als afsluiter: ik ben heel blij dat wij elkaar gevonden hebben in de strijd tegen racisme en discriminatie en zie om me heen dat het steeds meer begint te leven. Het lijkt me goed om af te sluiten met het Be Ubuntu gedachtegoed: