Voor mijn educatieve project Brief aan de Samenleving (BAS) vraag ik leerlingen van groep 6 tot 8 om brieven te schrijven aan mensen die zij nog nooit gesproken hebben. Om zelf mee te maken hoe dat is, schrijf ik ook brieven in mijn blog. Deze week ontving ik zelf een brief. Triggerwarning: Racisme. 

Beste MARA,

17 mei 2023

Hoi Mara,

Ik wilde mijn verhaal met je delen en aangeven, aan jou en anderen, hoe belangrijk het werk is wat je doet.

Wij wonen in een ‘witte’ buurt. Mijn keuken is aan de voorkant van ons huis en daar staat een grote struik voor het raam. Tijdens het koken kan ik de voorbijgangers dus goed zien. In het vierde jaar dat we hier woonden, stond ik aan de toog groenten te snijden toen de buurkinderen van drie huizen verder een briefje door onze brievenbus gooiden. Ik zag ze nog net wegrennen. De oudste zat waarschijnlijk in groep 6 en de jongste was nog een peuter.

Op het briefje stond iets wat voor een tekening moest doorgaan, het was een kruis met wat streepjes erop. ''Lief!'' dacht ik en ik ging verder met bakken. Aan de eettafel zag mijn man het briefje, hij werd rood en mompelde iets van dat dit naïef was en dat dit niet kon.

En toen pas zag ik het ook. Het was niet zomaar een kruis met wat streepjes… het was een mislukt hakenkruis! De streepjes zaten aan de verkeerde kant, maar het was dus gewoon een swastika!

Een kind van 10-11 die een hakenkruis door onze brievenbus gooide?

De hele avond heb ik naar het papiertje zitten kijken, ik moest daar iets mee, maar wat? De volgende ochtend wist ik het, ik bakte een cake en belde aan bij de buren. De moeder deed open en ik zag de jongens verstijven op de trap. Ik vertelde hen dat ik het supertof vond dat ze een tekening voor ons hadden gemaakt. Ik had speciaal voor hen een cake gebakken. Ondertussen opende ik het briefje en toonde het aan hun moeder. Ze trok wit weg en ze begon te vertellen dat de kinderen postbode aan het spelen waren en dat ze dat wel regelmatig deden. Ik zag dat ze wist wat er op stond en dat ze ook doorhad dat ik daar niet van gediend was. Ik gaf de cake aan haar, bedankte nogmaals voor de tekening en nodigde hen uit om ook eens een keer met ons zoontje te komen spelen.

Die avond ging ik met een knoop in mijn maag slapen. Want niemand van de andere buren had ‘een tekening’ gekregen.

Alleen wij.

Mijn naaste buurvrouw is niet eens zo subtiel met haar racisme. Ze maakte het zo bont met haar superioriteit dat mijn kinderen (op dat moment 2 en 5 jaar oud) op een gegeven moment niet meer in de tuin wilden spelen als zij thuis was. Toen ze 2 jaar terug helemaal doordraaide, zag ik een kans een opname van haar uitbarsting te maken. Ze schreeuwde al de hele namiddag vanuit haar woonkamer. De kinderen (toen 4 en 7 jaar oud) lagen te slapen toen ze opnieuw begon en ik hoorde dat ze het over ons had. Het geluid kwam nu vanaf de voordeur. Ik pakte mijn telefoon, liep de straat op en zag dat ze vanuit de badkamer met het raam open om elf uur in de avond stond te tieren.

Ze schreeuwde dat mijn kinderen haar dochter (die we nog nooit hadden gezien) van 24 jaar verkracht hadden. Ik stond paf, ik werd boos en toen bekroop mij de angst. Ik belde de politie en na 20 minuten stonden ze voor haar deur, ze gaf niet thuis. Ik ben met het bewijsmateriaal naar de politie gestapt voor een klacht. Er waren geen getuigen bij en enkel dat bewijs was dus niet voldoende. Ik was verslagen.

Waar ik nog maanden van heb wakker gelegen en nu weer door wakker lig, is dat de politie tot tweemaal toe gevraagd had hoe oud mijn zonen waren, waarom was dat zo relevant? Dat brak mijn hart en mijn vertrouwen. Dit jaar wordt mijn oudste 10. Angstige gedachten overmeesteren mij: wat zou de politie dan nu doen met hem? Meenemen en ondervragen? Ondanks de kuiltjes in zijn wangen en kin, ondanks zijn hart van goud en zijn donkerbruine parels waar altijd een traan van medeleven en compassie te zien is, zullen ze dit jongetje als intimiderend ervaren. Het jongetje dat met zijn schoenen vol zand van de zandbak straks op de stoel moet wachten op mama. Ik ben oprecht bang voor wat er met hem kan gaan gebeuren als hij ouder is.

Met deze brief wil ik eigenlijk aangeven hoe belangrijk het werk van Mara is. Kinderen zijn niet onschuldig, maar verstandig. Het is aan ons en vooral aan initiatieven zoals Cactus Educatie om deze kinderen de warmte en het mooie van samen-leven te laten ondervinden zodat ze zelf hun mening kunnen vormen, of ze nu thuis een punthoed opgezet krijgen of niet. Als er in iedere stad een paar Mara’s zouden zijn zou de wereld in Nederland alleszins een stuk leefbaarder worden.

Als anno 2023 kinderen ervoor kiezen een hakenkruis te gebruiken, doen ze dit niet meer onbewust maar bewust. Hen is immers vaak geleerd waar dit teken voor staat.

Ik hoop dat deze brief mag bijdragen aan het mooie werk wat je doet.

---

Ik schrijf op een later moment een brief terug, want ik wil me goed verwoorden in het antwoord. Het is heel fijn dat deze moeder haar verhaal met mij wilde delen en het is hartverscheurend dat het nodig is. Dit soort situaties kunnen voorkomen worden met educatie! Denk daar alsjeblieft aan. Mijn volgende blog komt op 30 mei online. Je kunt hem altijd vinden op deze website, maar je kunt je ook abonneren op LinkedIn.