Voor mijn educatieve project Brief aan de Samenleving (BAS) vraag ik leerlingen van groep 6 tot 8 om brieven te schrijven aan mensen die zij nog nooit gesproken hebben. Om zelf mee te maken hoe dat is, schrijf ik ook brieven in mijn blog. Deze week schreef ik een brief aan Nederlandse familie van de slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië.

Beste familieleden,

15 februari 2023

Beste familieleden,

Ten eerste: mijn diepste medeleven voor wat jullie meemaken in deze moeilijke tijd. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om te horen dat er een aardbeving is (geweest) in het land, dorp of stad waar familieleden of vrienden van je wonen. Misschien was het ooit ook je eigen land, dorp of stad. Je oorspronkelijke thuis.

Hoe gaat het met jou? Heb je familieleden weten te bereiken? Weet je wat er met ze gebeurd is of waar ze zich bevinden, waar ze terecht kunnen? Die onwetendheid lijkt me het ergste: je hoort de hele dag vreselijke of juist hoopvolle updates vanuit het nieuws, maar weet misschien niet wat er met jouw eigen geliefden is gebeurd. Weet dat ik aan jou en aan hen denk.

De vraag nu is: wat kan ik nog meer doen om jou te helpen? Of de getroffen mensen? Ik zie door de bomen van opgezette acties het bos niet meer. Als ik zie wat familieleden allemaal voor hulp weten te organiseren: wat ongelooflijk knap. Dat je het hoofd gedeeltelijk koel kunt houden en in actiemodus springt. Zo zamelt Rami in Utrecht al de dag na de aardbeving eten en tenten in voor de Syrische slachtoffers. En Burhan in Eindhoven weet op dezelfde dag ook al een inzameling te starten. Ik denk dat voor iedereen de reactie op het gebeurde verschillend zal zijn. De een komt misschien in actiemodus, de ander kan niets meer vanwege verdriet of radeloosheid. Ik weet nog niet welke ik zou zijn als het mij zou overkomen.

Reddingsacties zijn gaande, maar een ruime week na de aardbeving worden reddingsteams ook teruggetrokken. Er is in de getroffen gebieden weinig contact mogelijk met familie, want batterijen van mobieltjes raken leeg en stopcontacten zijn vaak, met de neergestorte gebouwen, natuurlijk onbruikbaar geraakt. Hoe ga jij daarmee om? Is er iets wat je kan helpen om deze tijd draaglijk te maken?

Ik wens je veel sterkte en boven alles liefde en hulp toe de komende tijd.

Met vriendelijke groet,

Mara van der Velden

Cactus Educatie

--------

Doneren voor de slachtoffers in zowel Syrië als Turkije kan bij de volgende instanties:

IHH Nederland (Internationale Humanitaire Hulporganisatie) via https://ihhnl.org/doneer-nu/. Je kiest zelf naar welk doel je geld toe gaat. Dit kan ook het bouwen van tijdelijke containerwoningen zijn in Turkije.

Giro555 via deze link: https://bit.ly/3k1KSoL of een zelfgekozen bedrag via IBAN: NL08 INGB 0000 0005 55 t.n.v. Stichting Samenwerkende Hulporganisaties, Den Haag. Je geld gaat naar algemene hulp.

Rode Kruis Nederland via Giro 555.

SOS Kinderdorpen Nederland helpt kinderen en families in Syrië via deze link: https://bit.ly/3xkD8RN.

Op deze kaart van RTV Utrecht zie je waar je eten, kleding of andere benodigdheden naartoe kunt brengen (in heel Utrecht): https://bit.ly/3Z7ukuL.Misschien zijn er ook kaarten met hulppunten in jouw stad!

----

Dit is een open brief geweest aan familie van de slachtoffers. Als iemand hem wilt beantwoorden, kan dat via info@cactusprikkelt.nl. Geef daarbij even aan of het antwoord gepubliceerd mag worden in de blog. Dit is namelijk geen verplichting. Anoniem schrijven mag ook altijd!

Mijn volgende blog komt op 1 maart online. Je kunt hem altijd vinden op deze website, maar je kunt je ook abonneren op LinkedIn.